Hulphond zijn is soms hard werken!
Hoe het meestal gaat: Jente ruikt een naderende hypo, wordt wakker, wekt mij, ik beloon haar en corrigeer mijn bloedsuikerspiegel.
Hoe het vannacht ging: Jente ruikt een naderende hypo, ze wordt wakker en probeert mij ook wakker te maken. Ik krijg dit ergens wel mee in mijn droom en al slapend draai ik mijn ampul met insuline los uit mijn pomp. Jente is nog niet tevreden, er volgt immers géén meter (bloed prikken) en géén beloning. Dus onderneemt Jente weer een poging om te alarmeren. Nu wordt ik wakker, verbaas mij over de losse ampul, ik draai deze weer terug, meet mijn bloedsuikerspiegel ( 3.8 mmol) en beloon Jente. Vervolgens val ik weer in slaap.. ..Een paar minuten later wekt Jente mij wéér. Ik meet (2.9 mmol) en besef dat ik nog niets heb gegeten. Ik beloon Jente, pak mijn noodvoorraad eten en val in slaap. Weer een paar minuten later wekt Jente mij opnieuw. Ik meet (1.8 mmol) eet nu eindelijk echt wat en dreig weer in slaap te vallen. Een natte neus tegen mijn hand brengt mij weer terug. Ik maak mijn man Marco wakker en ??? Geen idee, maar opeens heb ik een stuk brood in mijn mond en een bezorgde man die vraagt of het weer een beetje gaat. De meting geeft dan 2.8mmol aan, dus ja, mijn bloedsuikerspiegel stijgt weer en Jente ligt heerlijk te slapen!
De geleider van Jente is altijd zo extreem moe, dat zij zonder Jente waarschijnlijk toe had gegeven aan de vermoeidheid met alle gevolgen van dien. Dikke pluim voor Jente die comateuze hypo's voorkomt!